Hackathon voor het hart

Corona werkt als een vergrootglas voor studentenwelzijn. Eenzaamheid, druk om te presteren, onzekerheid: die problemen zijn niet nieuw. Maar juist door de nijpende situatie is dit hét moment om er samen onze schouders onder te zetten. Door studenten, voor studenten. Als een vloek en een zegen is de pandemie het vliegwiel voor een cultuuromslag binnen de Radboud Universiteit. Coördinator Studentenwelzijn Hannah Markusse vertelt over het project ‘We are losing our minds’ van het Radboud Fonds.

Waarom ‘We are losing our minds’?
‘Denk maar eens terug aan je eigen studententijd. Lekker feesten, samen sporten, naar colleges. Natuurlijk, je moest ook hard studeren, maar had waarschijnlijk een rijk sociaal leven. Die verhouding tussen ontspanning en inspanning is nu al meer dan een jaar uit balans. Studenten missen de verbinding met elkaar. Dat zorgt er niet alleen voor dat ze slechter in hun vel zitten, maar ook dat ze veel meer moeite hebben met studeren.

Het is ontzettend lastig om gemotiveerd te blijven als het uitzicht op verbetering steeds uitblijft. Daarbij rust er een taboe op praten over je emotionele welzijn. Zeker voor jongeren is het heel moeilijk om zich kwetsbaar op te stellen en om hulp te vragen. Ik hoor vaak pas over schrijnende situaties als ze echt al uit de hand zijn gelopen. ‘We are losing our minds’ is de noodkreet van onze studenten en ook de naam van het project om daar met z’n allen iets aan te doen.’

Wat houdt het project in?
‘Het Radboud Fonds ondersteunt studenten om elkaar te helpen, met initiatieven die ze zelf bedenken én uitvoeren. De kick-off was een online hackathon, waarin 30 studenten in groepjes brainstormden. Anna Willems van The Curious School was de dagvoorzitter. Barstensvol energie begeleidde zij de studenten bij de hackathon. In de brainstorms zorgden wij voor de juiste begeleiding. Met diverse inhoudsdeskundigen kregen alle ideeën gelijk vorm, met een plan van aanpak, begroting en communicatieplan.’

‘Het een valkuil om te denken dat je de enige bent die af en toe blundert.’

Heb je een favoriet initiatief?
‘Eigenlijk vond ik de ideeën van alle groepjes verrassend creatief en goed. Maar als ik iets moet kiezen: ik ben heel enthousiast over een project met een hele mooie boodschap: het is oké om fouten te maken. Omarm ze en leer ervan. De studenten gaan bijvoorbeeld een Wall of Shame opzetten binnen de faculteiten. Een ludieke manier om te laten zien dat fouten maken heel menselijk is. Ook willen ze workshops over de kracht van falen organiseren. Het een valkuil om te denken dat je de enige bent die af en toe blundert. Door misstappen met elkaar te delen, doorbreek je die illusie en leer je ook van elkaars fouten.

Als ik dan nog initiatief mag noemen: een ander groepje bedacht de ‘Wellbeing Discussion Club’. Het is een discussieclub over welzijnsboeken, van schrijvers als Brene Brown en Steven Covey. Je kunt niet over dat soort boeken praten zonder zelf de diepte in te gaan. De discussieclub biedt daarmee een fijne plek om over je eigen gevoelens en welzijn te praten. Ook dat doorbreekt een belangrijk taboe.’

‘De universiteit richt zich van oudsher op intellect, op je hoofd. Wij bouwen nu aan een cultuur waarin ook het hart een plek krijgt.’

Hopelijk is het studentenleven over een paar maanden weer redelijk normaal, wat dan?
‘Al ruim voordat corona roet in het studentenleven gooide, werkte de universiteit aan een plan om meer aandacht aan studentenwelzijn te besteden. ‘We are losing our minds’ is onderdeel van een groter programma om studenten beter te begeleiden. De universiteit richt zich van oudsher op intellect, op je hoofd. Wij bouwen nu aan een cultuur waarin ook het hart een plek krijgt. Dat klinkt misschien zweverig, maar is in mijn ogen minstens zo belangrijk om studenten een goede basis mee te geven. In deze tijd van grote werkdruk en burn-outs is het essentieel om over je problemen te durven praten. Ik hoop van harte dat de projecten die we nu starten nog ver na de coronacrisis een belangrijke bijdrage leveren aan studentenwelzijn.’

‘Ik heb echt moeten leren om te zeggen ‘Help, ik kan het niet alleen.’

Dan nog een persoonlijke vraag: verlies je zelf je mind soms ook een beetje?
‘Zeker, ik denk dat iedereen dat herkent, ook niet-studenten. Ik heb het geluk dat ik met drie vriendinnen in huis woon. Zit ik niet lekker in mijn vel? Dan steek ik de gang over en klop bij één van de anderen aan. Dat zeg ik nu heel makkelijk, maar ik heb echt moeten leren om te zeggen ‘Help, ik kan het niet alleen’. Het kost moed om die stap te zetten, maar het levert zoveel op. Alleen zo ervaar je verbinding en openheid. Mijn huisgenoten helpen me om dingen in perspectief te plaatsen en de situatie te accepteren zoals hij is. Als ik dingen deel, kan ik het beter loslaten en daarna weer vooruit. Door zo open met mijn vriendinnen te praten, durf ik nu ook sneller aan de bel te trekken bij collega’s of mijn leidinggevende als het niet goed gaat. Om hulp vragen is niet makkelijk, maar het werkt echt. Ik hoop dat ik er met mijn werk aan kan bijdragen dat studenten die openheid heel normaal gaan vinden en daar in hun professionele leven van profiteren.’

Over Hannah Markusse
Hannah (28 jaar) stuurde twee jaar geleden een open sollicitatie voor een zelfbedachte functie naar de Radboud Universiteit: die van welzijnspionier. Ze wilde een baan waarin ze zich in kon zetten voor studentenwelzijn. Op dat moment was daar geen functie voor vrij, maar voor enthousiaste mensen maken we graag plek, dus startte Hannah als projectleider bij Campus & Facilities. In januari 2021 kwam haar droom uit: ze kon als Coördinator Studentenwelzijn aan de slag. Hannah zet zich nu elke dag in voor de studenten die haar zo nauw aan het hart liggen.

• Meer weten over deze onderwerpen? Klik dan via onderstaande buttons door naar meer nieuws.

  Nieuws home