Omgaan met eindigheid

Een zonnestraal, een diertje op je pad, een symbool dat je ineens overal ziet. Het lijken in eerste opzicht onbenullige dingen, toch halen mensen soms troost uit zaken die voor anderen niet eens opvallen. Judith Peters (30) verloor haar vader in 2010, na een gevecht tegen longkanker. Het verdriet was groot. Totdat Judith op de begraafplaats van haar vader stond en er een zonnestraal op het graf van haar vader viel. “Zonder dat ik kon verklaren wat er gebeurde, zorgde dat moment voor berusting. Het gevoel dat mijn vader nog bij mij is.” Die gedachte maakte het verdriet draaglijk voor Judith. Een intrigerende gedachte, waardoor Judith haar hart verloor aan onderzoek naar rouw.

Mensen hun grootste angst, is de angst voor de dood. Het instinct om te overleven is zo sterk, dat we alles wat met de dood te maken heeft proberen te vermijden. Judith: “We snakken ernaar om in leven te blijven. Daarom denken we niet graag na over de dood, over de eindigheid van het leven.” We zoeken naar manieren om onze dierbaren voort te laten leven, ook nadat ze de wereld fysiek hebben verlaten. “Ik besefte dat dat exact was wat er op de begraafplaats gebeurde. Mijn vader leefde voor mij voort in die zonnestraal. Ik voelde hem dicht bij me”, vertelt Judith.

Niet zweverig

“De dood eindigt weliswaar een leven, maar de verbinding tussen de achterblijver en de overledene blijft bestaan. De rol wordt alleen anders”, geeft Judith aan. Ook al is een dierbare niet langer fysiek aanwezig, toch geeft het denken aan of dromen over een dierbare steun. “Veel mensen herkennen hun dierbare in symbolen, zoals ik mijn vader herkende in de zonnestraal op de begraafplaats. Dat voelt spiritueel, misschien zelfs zweverig, waardoor mensen niet makkelijk over dit soort ervaringen vertellen. Daar is weinig ruimte voor en past niet zo goed bij onze nuchtere cultuur”, aldus Judith.

Praat erover

Dat moet veranderen, vindt Judith. “De dood is iets natuurlijks, waar we allemaal voor weg proberen te rennen. Ontkomen eraan, dat doen we nooit.” Velen hebben het gevoel niet meer te mogen praten over hun overleden dierbaren. “Zelfs ik”, vertelt Judith, “Terwijl praten over een overleden dierbare, of diens aanwezigheid voelen, juist heel veel steun en troost kan bieden. Samen kunnen we het draaglijker maken.” Want, door je eigen ervaring te delen help je niet alleen jezelf. Ook de ander. Judith: “Het zorgt voor verbinding. Met degene die je verloren bent, maar ook met degene waarmee je het deelt.”

Gebundeld

Judith verzamelde tijdens haar onderzoek verhalen van verlies. In het boek ‘Ze kwamen nog één keer terug’ verzamelde ze 10 unieke verhalen over de blijvende verbinding tussen overleden dierbaren en hun achterblijvers. Ze geeft tussen de persoonlijke verhalen door haar wetenschappelijke kijk op rouwverwerking. De opbrengst van het boekje gaat naar vervolgonderzoek naar meer ruimte en begrip voor (de gevolgen van) rouw en verlies.

Over Judith Peters

Judith Peters is onderzoeker aan de Radboud Universiteit en onderdeel van de onderzoeksgroep Persuasive Communication. In 2017 rondde zij haar master Communicatie & Beïnvloeding cum laude af. Tijdens haar masterscriptie richtte ze haar onderzoek op rouwverwerking. In 2018 won ze daarmee de scriptieprijs. Judith wilde promoveren aan de Radboud Universiteit en ontwikkelde dankzij crowdfunding een eigen platform waarin ervaringen met verlies gedeeld konden worden (zie www.verhalenvanverlies.nl). Helaas werd Judith ziek. Ze heeft daarom besloten om zich op een ander doel te focussen: het delen van de verhalen die (uit haar eigen onderzoek) troost bleken te bieden, door het bespreekbaar maken van verlies.

• Meer weten over deze onderwerpen? Klik dan via onderstaande buttons door naar meer nieuws.

  Nieuws home